سردره-لیسه امام محمدغزالی

سرکوه بلند چندان  نشینم                     که لاله سردر آره من بچینم

چون لاله بی وفابود بی وفابود              نگار بی وفا من چون گزینم 

سر کوه بلند صد داد و بیداد                 صدا برهم زنم شیرین و فر هاد

صدا بر هم زنم هو هو بگریم               ز دست عاشقی صد داد و بیداد

سر کوه بلند میش بره دنبال               خبر اومد که یارم گشته بیمار

دو دستمال پر کنم سیب گل و انار         که فردا میروم من دیدن یار

سر کوه بلند  آواز  کردم                         نی هفت بند را همراز کردم

نی هفت بند رفیق مهربونم                    به غیر از تو به دنیا ناز کردم

سرکوه بلند من باشم  وتو                    بلور بارفتن من باشم و تو

در اون وقتیکه خونم را بریزن                 میون کفن من باشم و تو

سر کوه بلند آلو نشو نم                        درختی هم قد بانو نشونم

اگردونم که بانو یار من نیس                  از این زانو به آن زانونشونم

سر کوه بلندهی هی کنم من                ز سینه باد توی نی کنم من

ز سینه باد توی نی نه چندون                 درخت بی وفا را پی کنم من

سرما که سر انجامی نداره                      دل شور یده آرا می نداره

همان یاری که ترک یار خود کرد                 دگر با یاری پیغامی نداره